کاش از جنس جنون بال و پری بود مرا

           مثل سیمرغ از اینجا سفری بود مرا

                    از همان کوچه که سر می شکند دیوارش

                                     باز در حالت مستی گذری بود مرا

                                      رقص زلفت سر نی دیدم و با خود گفتم

بین هفتاد و دو سر کاش سری بود مرا

               هیچ پروا دلم از دغدغه راه نداشت

                     چون تو ای عشق اگر همسفری بود مرا

                              پیشتر زآنکه رسد مرگ، بمیری هنراست

                                       کاش ای کاش که روزی هنری بود مرا