کوله بارت بربند...

شاید این چند سحر فرصت آخر باشد...

که به مقصد برسیم ، بشناسیم خدا را...

وبفهمیم که یک عمر چه غافل بودیم...

می شود آسان رفت ...

می شود کاری کرد...

که رضا باشد او...

ای سبکبال...

در این راه شگرف، در دعای سحرت...

در مناجات خدایی شدنت،هرگز از یاد مبر...

من جا مانده بسی محتاجم...

السلام علیک یا اباصالح المهدی (عج) ادرکنی

گفته بودم گربیایی مقدمت را گل فشانم

گل چه قابل مهربانم ، چشم هایم فرش راهت

"نیایش‏" ، نیاز روح است و "دعا" ، غذای جان .

در این‏که چه باید خواست و چگونه باید خواست، نیازمند رهنمود و تعلیم سا لکان واصل و عارفان کاملیم، یعنی امام معصوم و اولیای الهی .

"مناجات شعبانیه‏"، ره آوردی از آموزش‏های سالکانه آن حجت‏های الهی به رهروان راه معنی است .

"مناجات شعبانیه‏"، زمزمه مناجات است و شور دعا و سوز تضرع و روزنه امید.

گفتگو با خدایی است که راز درون و نیاز انسان و فرجام امور را می‏داند و پیش از آن که لب به سخن گشاییم، دفتر دلمان و کتاب نفسمان را می‏خواند و قلم تقدیرش به همه چیز و همه کس جاری است و سود و زیان‏ها و افزایش و کاستی‏ها به دست اوست .

الهی . . . ان حرمتنی فمن ذالذی یرزقنی و ان خذلتنی فمن ذا الذی ینصرنی . . .

خدایا! اگر محرومم سازی، کیست که روزیم دهد؟ و اگر خوارم کنی کیست که یاریم کند؟ از خشم تو به خودت پناه می‏برم . اگر من شایسته رحمتت نیستم، تو سزاوار جود و بخششی .

در "مناجات شعبانیه‏" ، نیایشگر صاحبدل، خود را در برابر خدایی می‏بیند، بخشنده و رحمت گستر، رئوف و خطاپوش، رحیم و پوزش‏پذیر، که نه می‏تواند دل از عطای او برکند و نه از عفو او بر خطاها نومید شود . زبان عذر خواهی او از خدا بلند است و دامن حسناتش کوتاه .

زبان ، زبان عشق و شیدایی است:

خدایا! اگر می‏خواستی خوارم کنی، هدایتم نمی‏کردی، اگر می‏خواستی رسوایم کنی از عقوبت دنیا معافم نمی‏کردی . . .

خدایا! اگر مرا به جرمم بگیری، دست ‏به دامان عفوت می‏زنم،

اگر مرا به گناهانم مؤاخذه کنی، تو را به بخشایشت‏باز خواست می‏کنم .

اگر در دوزخم افکنی، به دوزخیان اعلام خواهم کرد که دوستت دارم . . .

هر چند در کنار طاعتت، عملم کوچک است، اما امیدم بسی بزرگ است، پس چگونه می‏توانم از آستانت تهی‏دست و محروم برگردم؟

اوج فرازهای بلند این دعا آنجا ست که امام از خدایش"کمال انقطاع‏" می‏طلبد، از همه بریدن و به او پیوستن، جز فروغ او را ندیدن، چشم دل به نور کبریایی روشن ساختن، حجاب‏های نور را گسستن و به معدن عظمت رسیدن و جان را معلق درگاه ربوبی ساختن و به درگاه عزت و قدس او آویختن و در خلوت خدا، همدم او شدن و مدهوش جلال الهی گشتن . . .

الهی! هب لی کمال الانقطاع الیک و انر ابصار قلوبنا بضیاء نظرها الیک . . .

خدایا نهایت بریدن از غیر تو و پیوستن به خودت را روزی ام ساز و چشم های قلبمان را با نظاره به خودت روشن ساز...

"مناجات شعبانیه‏" شکوه از جدایی‏ها و دور افتادن‏ها و غفلت‏ها و به خواب رفتن‏هاست . و انسان، تردیدی میان کیفر الهی، دوزخ را در چشم انداز قرار می‏دهد و پاداش خدا، به بهشت فرا می‏خواند .

تا یار، که را خواهد و میلش به که باشد!

و پایان دعا، خواسته‏ای چنین است:

خدایا! مرا به فروغ نشاط ‏انگیز عزت خویش بپیوند، تا تنها شناسای تو باشم و از غیر تو روی برتابم و تنها از تو ترسم و بیم تو داشته باشم.

این است که همه امامان، بی‏استثنا، زبانی مترنم و دلی مشعوف به این دعا داشته‏اند و مناجات شعبانیه، با این حقایق ناب عرفانی و لحن و زبانی شیدایانه، "سرود شوریدگی‏" آن پیشوایان بوده است .

این است: رمز تغزل ائمه با این نشید آسمانی و سرود عرفانی!

                                                                 التماس دعا